آنجا که بروی محکوم میشوی
حکم بر بخشش میدهند
آخر حاکمش رئوف نام دارد...
پیوندهای روزانه
روزها روزهایست ک سخت عباس ع لازم شده ام
باید کسی باشد...
کسی ک از عباس بگوید و با عباس سیرآبم کند...
بگوید و این آب های پشت چشمه را بر من بیچاره آزاد کند...
سخت عباس لازمم....
اما...اما عباس ع بودنش ک همیشگیست...
یک راوی عباسی نبود؟!..
...
...
...
و گفت:
میرویم تا بساط آوارگی مان را جای دیگر بگسترانیم...
و دل زندانی مان را به زندانی نو عادت دهیم...
و روح تبعیدی مان را در تبعید گاه تازه یی سرگرم کنیم...
به هر حال, حکم مردم, بعد از حکم خذا,عزیزترین احکام است و مردم مومن,بخشی از نور حق را در قلب های خود دارند...
از مردم خوب و بسیار خوب کمک بخواهید و به التماس بخواهید که ما را حلال کنند...
عزیزی میگفت:
با همه ی معصومین میشه حرف زد ها
ولی امام رضای خودمون انگار برای درد دل کردن چیز دیگه ای هست
باور نداری؟
امتحان کن!
گیرم بخرندم...به کسی کار ندارم...
خیابانیست رویایی
گام در آن که بگذاری...
نظر مستانه ای میکنند...
"هوووو"
عقل دیوانه شد...
شکر...
در به درم کرد عاقبت...
اینجا...
این شهر...
شهر کثیف دودها...
اینجا هوایش هم ضرر دارد انسان هایش که جای خود...
اینجا بی حجابی روشنفکریست و حجاب تحجر...
اینجا روح که هیچ جسم یادگاران کربلا را هم اذیت می کند...
اینجا عده ای از عرفا حتی از نمکش استفاده نمی کنند به خاطر جنازه های داخل دریاچه هایش...
اینجا دوباره "غریب" شده ایم...
اینجا "جبار" تجلی می کند و آنجا "رحمن"...
غسل با آب فرات کجا و اینجا کجا...
ما از مدرنیته کثیف این شهر گذشتیم و به تمدن آسمانی کربلا رسیدیم...
بیاد شب های سرد بین الحرمین...
بیاد حریم امن حضرت پدر...
بیاد شهری که حتی یک بی حجاب نداشت...
بیاد هوای پاک نجف ...
بیاد خیمه گاه ...
بیاد طعام بهشت...
بیاد آغوش گرم پدر...
بیاد چای شیرین کربلایی ها ..
بیاد فلافلی های نجف...
بیاد آسمان پر ستاره الاماره...
بیاد وجب به وجب خاک سرزمین حسین...
بیاد جایی که به "آخر دنیا" رسیدن را یادمان دادند...
بیاد جایی که معنی "عشق" را یادمان دادند...
بیاد جایی که "محبت" درس داده شد...
بیاد غربت پر از غم سامرایی ها
بیاد شفا خانه ای در کاظمین...
ما بی تو خسته ایم...
تو بی ما چگونه ای؟
پرسیدم:
حسادت ورزیدن
به عاشقی که پا در راه گذاشته است حکمش چیست؟
مرجع عشق من در پاسخ "مردن" را جایز میداند...
پ ن:
از صلح میگویند یا از جنگ میخوانند؟!
دیوانه ها آواز بی آهنگ میخوانند
گاهی قناری ها اگر در باغ هم باشند
مانند مرغان قفس دلتنگ میخوانند
کنج قفس میمیرم و این خلق "بازرگان"
مرگ مرا چون "قصه ها" نیرنگ میخوانند
روزی همین مردم که سنگم میزنند از رشک
نام مرا با اشک روی سنگ میخوانند
این ماهی افتاده در تنگ تماشا را
پس کی به آن دریای آبی رنگ میخوانند؟!
دلم میخواهد صدای دسته جمعی بچه ها را ببوسم.
حسرتت را داشتم ای صدا, ای شعر:
به میدان میرویم الله اکبر
به جمع یاران میرویم الله اکبر
و این اشک شادی است , چرا که دلم پوسیده بود.
داشتم دق میکردم.
بی زار بودم,از همه چیز,از همه کس, و بیشتر از همه از خودم!
...
و چه بغضی دارد خواندن طنازی های بعضی از شهدا!
به کوچه ای در این خیابان زندگی رسیده ام که شعری در ورودی اش چشم نوازی میکند
شیعه ی مرتضی علی عمر تلف نمیکند
از لحظات و فرصتش صرف نظر نمیکند
تا نرسیده مرگ تو, توبه کن از گناه خویش
مرگ و عجل فرا رسد , توبه اثر نمیکند...
و حکایتیت این گذر گاه زمان!
عیسی دمی کجاست که احیای ما کند...؟
پ ن:
یا مسخر القلوب
ادرکنی...
دل آرام را بی تاب میکنی!
دل بی تاب را آرام !
آخرش نگفتی :
تو ، دردی یا درمان ؟
زندگی بدون حسین (ع) را تصور کنید
به گمانم مرگ نتیجه اش میشود ...
پ ن:
حبل الورید پیدا شد...
چه رفت و آمدیست این شب ها بین ارض و سماء
فرشتگانی قرآنی را بر زمین می آورند
و ملائکی قرآنی دیگر را به عرش...
این کجا و آن کجا....
یاران به بسم الله گفتن رد شدند از آب
من ختم قرآن کردم و درگیر مردابم...
پ ن:
نرسیدند
فوت شدند
این است داستان مرداب ها...
حرم در پیش و حرامی در پس
اگر رفتی بردی, اگر خفتی مردی...
پ ن :
راه مشخص است
رفتن یا ماندن!!!